Week 1

Hallo!

Eindelijk heb ik wat tijd gevonden om mijn eerste bericht te plaatsen.. Zoals de meesten wel zullen weten, vergt socializen tijd ;-)

Mijn vlucht vertrok op 08/01 omstreeks 12u10 te Zaventem. Dat was althans het oorspronkelijke plan...

Al vlug kregen we van de captain te horen dat er iets scheelde aan het toestel. Blijkbaar was de leiding die zorgt voor de brandstoftoevoer naar de linkervleugel verstopt geraakt. Heel toevallig zat ik net ter hoogte van deze vleugel.

Rond 13u10 konden we eindelijk opstijgen. De vlucht verliep perfect, ik hield de linkervleugel dan ook constant in de gaten...

Rond 16u kwam ik aan op Washington Dulles, waar ik de vlucht naar St. Louis zou halen (of niet?). Omdat we onderweg nog wat tijd hadden goedgemaakt, had ik 2u de tijd vooraleer mijn vlucht naar St. Louis zou vertrekken.

Al vlug merkte ik dat het heel nipt zou worden. Er stonden immers ca. 1500 mensen aan de douane...
Toen enkelen onder ons aan een medewerker vroegen of we vooraan mochten plaatsnemen, aangezien de meerderheid van de mensen voor ons hun vlucht al gemist hadden, werden we afgewimpeld... “Iedereen miste immers hun vlucht” Dus waarom die enkelen die nog een kans hadden om hun connectie te halen voorlaten?!

Maar goed...

Na 1,5 uur kwam ik eindelijk door de douane. Hierna moest ik nog mijn bagage uit- en inchecken op de volgende vlucht, gevolgd door de security controle die heel snel verliep.

Iedereen liep als het ware door de security, hun handbagage al gooiend op de band, gevolgd door hun schoenen... Ik denk niet dat ze een grondigere inspectie durfden te doen, bijna iedereen keek immers zo geërgerd dat ze voor iedereen aan de kant gingen! Don’t mess with Belgians! ;-)

Ik had nog ca. 3 min. vooraleer de gate zou sluiten... en zou dit gehaald hebben, moest mijn gate niet op het einde van de terminal gelegen hebben! Heel bezweet van het lopen kwam ik aan, slechts 1 minuut te laat... Desondanks ik al mijn charmes in de strijd gooide, wou de medewerkster van United mij niet meer aan boord laten. Achteraf gezien denk ik dat het zweet hier een in rol in speelde... Een betere reden kon ik niet bedenken?!

Dus... op naar de customer service! Ik slaagde erin om een ondrukke customer service te vinden... Op sommige plekken stonden immers meer dan 200 mensen!! Hier kreeg ik een nieuw ticket, voor een vlucht die 3 uren later zou aankomen...

Ik had met een Amerikaanse studente afgesproken dat ze mij zou ophalen op de luchthaven. We hadden alle gegevens uitgewisseld, op enkele (vrij belangrijke) gegevens na... zoals een GSM nummer bijvoorbeeld.

Toen ben ik opnieuw naar de customer service gegaan, waar ze vervolgens St. Louis Airport belden om het vervolgens af te roepen via de intercom. Cape Girardeau ligt immers op ca. 180 km van St. Louis!

Toen ik aankwam in St. Louis was ze nergens te bespeuren... De volgende dag zou ik van Brittney vernemen dat ze (waarschijnlijk) niets hadden afgeroepen, en de helpdesk van United had haar verteld dat ik niet op de volgende vlucht zat...

Toen moest ik dus op zoek gaan naar een andere manier om in “Cape” te geraken. De eerste persoon die ik aansprak bleek onmiddellijk de juiste te zijn!

Lisa Campbell, een medewerkster van het International Exchange Program van mijn universiteit (SEMO), was net daar om een Spaanse studente op te halen... En ze had meer dan genoeg plaats voor mij in haar gigantische “van” !

Wat een geluk, want een taxi zou meer dan 300 dollar gekost hebben. En na bijna 2 dagen gereisd te hebben verlang je naar een bed! En hoe sneller hoe beter...

Maar ik had al snel door dat dit geen TGV ging zijn... Lisa was heel, maar dan ook HEEL relaxed... Alles op het gemak voor haar!

We brachten onderweg een bezoekje aan een tankstation én aan Wallmart (een gigantisch 24/7 warenhuis). De Spaanse studente, Carolina Garces, moest immers nog dekens, handdoeken,... kopen voor in haar appartement.

Na Carolina afgezet te hebben aan haar appartement was ik aan de beurt... Ik arriveerde omstreeks 04u00.

Ik verblijf in een huis voor internationale studenten, verhuurd door een professor van SEMO. Het is een mooi, groot huis én heeft een uitstekende ligging.

Ikzelf heb een kamer op de bovenverdieping, die ik deel (de bovenverdieping ;-) ) met een Frans meisje, Margery Prévost. Gelijkvloers zit een Duits meisje, Christina Köpcke, en een jongen uit Sittard, Gion Tummers. Het zijn heel toffe, vriendelijke mensen!

Dag 2 was vrij rustig. Ik moest immers nog bekomen van de lange en vooral vermoeiende reis...

Verder dan uitpakken, een korte sightseeing tour op de campus en een telefoontje naar Domino’s Pizza kwam het niet.

De volgende 2 dagen werden de internationale studenten verwacht op de introductiedagen. Deze werden geleid door George Dordoni, ook een medewerker van het “International Office”.

Hier leerde ik vele internationale studenten kennen, waaronder studenten uit Nederland, Spanje, China, Japan, Mexico, Australië,...

Onmiddellijk werd ook duidelijk dat de mensen hier enorm vriendelijk zijn. Gedurende de middagpauze werden we door de lunchdame als “hon” aangesproken Dit is een afkorting voor honey (“Schat”).
Yes I am!

Velen onder hen hebben ook een geweldig gevoel voor humor, waarschijnlijk de reden waarom mijn humor ook wel geapprecieerd wordt ;-) !

We werden wegwijs gemaakt op de campus. Ook qua zorgverzekering, jobs, visums etc. werden we ingelicht. Een politieagent kwam zelfs praten over de regels die gelden op de campus. Ze hebben hier zelfs een SWES! Geweldig, toch?

Voor alle duidelijkheid, dit is een Student Watch and Escort Service. Studenten kunnen 24/24u naar dit nummer bellen als ze niet alleen over de campus durven te wandelen. Dan komt een politieagent naar je huis/kamer, en zal je begeleiden.
Nee, ze brengen je niet naar huis na een feestje. Dat had ik ook al gevraagd.

’s Avonds gingen we telkens uiteten met de hele groep, wat ook heel gezellig was!

Gion heeft zich gisteren een auto aangeschaft, wat het voor ons veel gemakkelijker maakt. Cape Girardeau is groot, en je hebt geen echt centrum zoals in de meeste Belgische steden. Je hebt hier van alles wel iets (Wallmart, Macy’s, Blockbuster, Taco Bell, Mc Donald’s, Olive Garden,...), maar het is als het ware “uitgesmeerd” over een groot gebied.

Het werd ons dan ook al snel duidelijk dat je hier zonder auto werkelijk niets bent. Ik ben hier nu een week, en heb nog steeds geen fietser gezien.

Oh ja, wat auto’s betreft...
Ze houden hier van grote SUV’s en pick-up trucks... met liefst zoveel mogelijk lawaai, ze moeten vooral veel benzine verbruiken, én 4 wielen achteraan is altijd mooi meegenomen!

Maar Gion heeft het beschaafd gehouden. Vooral voor weinig geld koop je hier het best Japanse auto’s. Die hebben een goede reputatie qua duurzaamheid.

Ik ben inmiddels ook al naar een houseparty geweest. Als ze zeggen dat iedereen uitgenodigd is, is ook IEDEREEN uitgenodigd. En dat hoef je ons geen 2 keer te zeggen...dus zijn we met alle internationale studenten naar daar gegaan!

Amerikanen zijn heel sociaal, maar je kan niet echt een gesprek houden op zo’n houseparty. Wat ook niet echt hoeft natuurlijk...

Taxi Gion heeft ons hierna ook allemaal veilig naar huis gebracht, zoals een echte huisvader zou doen.

Ik ben vandaag (14/01) voor het eerst naar de les gegaan, en heb er een goede indruk aan overgehouden. Vandaag duurde het maar 50 min., dus veel kan ik hier nog niet over vertellen.

Op de campus wordt ook heel veel aandacht besteed aan sport. We hebben hier dan ook een groot sportcentrum waar we bijna niets hoeven te betalen. Vanavond ga ik met o.a. de Nederlanders racquetball (ongeveer zoals squash) spelen.

Ik ga proberen om jullie wekelijks op de hoogte te houden, maar kan jullie niet garanderen dat het altijd zo’n spannende en vooral lange verhalen zullen zijn ;-)

Ik zal binnenkort ook wat foto’s online zetten.

Tot de volgende!

Dimi